آن ها را به زور از زندان بیرون می کنیم! - باتسک

در کره جنوبی هستند اشخاصی که جرمی مرتکب شده اند اما ماندن در زندان خصوصی سُمانگ را به زندان های دولتی ترجیح می دهند.

به گزارش خبرنگاران، زندان خصوصی سمانگ (Somang) در شهر یاجو (yeoju) صد کیلومتری جنوب شرقی سئول قرار گرفته است؛ مکانی واقعی برای اصلاح و تربیت زندانیانی که قصد تغییر دارند.

ساختمان و بسیاری از امکانات زندان سمانگ را آگاپه ـ جامعه مسیحیت کره ـ تامین نموده است. 10 درصد هزینه های این زندان از دولت و 90 درصد دیگرش را بخش خصوصی و یاری های مردمی تامین می نماید.

کوآن گی هون (Kwon Gi Hun) ـ رییس زندان سمانگ ـ در معرفی این مؤسسه اصلاح زندانیان، می گوید: مؤسسه اصلاح سُمانگ 9 سال پیش ساخته شده و فعالیت های زیادی در اینجا انجام می گردد. ساختمان مؤسسه سال 1995 توسط کلیسا ساخته شد. در سال 1991 قانون مربوط به نحوه اداره این مؤسسه در مجلس تصویب شد. سال 2001 آگاپه تاسیس شد. 2003 دولت و آگاپه قرارداد همکاری با این موسسه را امضا کردند و نهایتا 2010 اینجا راه اندازی شد. سمانگ تنها زندان خصوصی در آسیا است.

او ادامه می دهد: در استرالیا، آمریکا، اروپا هم چنین زندانی را می توان یافت، اما همه آن ها انتفاعی هستند، درحالی که سُمانگ غیرانتفاعی است.

کوآن می گوید: موسسه ما بر اساس مدلی از زندان خصوصی برزیل تاسیس شده. در کره 53 مؤسسه اصلاح و تربیت وجود دارد که همگی توسط دولت اداره می گردد. این تنها زندان خصوصی در کره و کل آسیا است.

رییس این زندان خصوصی اضافه می نماید: مؤسسه اصلاح سمانگ براساس آزادی، اعتماد و عشق اداره می گردد. به زندانیان اختیار داده می گردد تا خودشان کارهایشان را انجام دهند. برنامه های آموزشی و روشنگرانه زیادی داریم. تمرکز ما روی پرورش شخصیت و آموزش و تصحیح رفتار اجتماعی آن ها است. برنامه های درمان ذهنی، روانی، مشاره و هنردرمانی داریم. ما به آنها یاد می دهیم که بعدا چطوری زندگی نمایند. هدایت می کنیم بر اساس روح الهی شان زندگی نمایند. با یاری به درمان درونشان یاد می دهیم که اعتماد به نفس و عشق و هارمونی را تمرین نمایند و از این پس شهروند خوبی باشند و دوباره خطا ننمایند.

کوآن، شرایط پذیرش زندانی ها را این گونه شرح می دهد: افراد زیر 60 سال و محکومیت ها بین یک تا هفت سال است. ما فقط زندانی مرد قبول می کنیم.

او می گوید: در مقایسه با زندان های دولتی میزان کنترل سمانگ بر زندانی ها، موفقیت بیشتری داشته است. آمار نشان می دهد ارتکاب دوباره جرم در میان زندانیان زندان های دولت 24 درصد و در بین زندانیان سمانگ 10 درصد بوده است.

رییس زندان خصوصی سمانگ با اعتقاد بر این که سیستم اصلاح و تربیت کره ای واقعا پیشرفته است، اضافه می نماید: ما برنامه های زیادی برای بهتر کردن آن داریم. برنامه های ما در کشورهای دیگر شناخته شده و همه برای یاری به زندگی بهتر بعد از دوره محکومیت است. ما آماده ایم در زمینه راه اندازی چنین موسسه ای به کشورهای دیگر یاری کنیم.

او به هزینه های این زندان اشاره می نماید و می گوید: سالانه 24 میلیون وون حدود 20 هزار دلار برای هر زندانی هزینه می گردد. مجرمان مواد مخدر یا کسانی که علیه امنیت عمومی رفتار نموده اند را قبول نمی کنیم.

کوآن با اشاره به تفاوت دیگر این زندان خصوصی با سایر زندان ها، بیان می نماید: در زندان دولتی به خاطر تشابه اسامی، زندانی را با شماره (عدد) صدا می نمایند، ولی ما اینجا آنها را با اسم صدا می کنیم.

رییس زندان سمانگ که در جریان بازدید از این مکان شرحاتی را به روزنامه نگاران ارائه می کرد، درباره نحوه گزینش زندانی ها شرح می دهد: ما با هماهنگی وزارت دادگستری، با زندانیانی که خودشان داوطلب اند، مصاحبه می کنیم که باید نمره خاصی را به دست بیاورند. مهمترین معیار انتخاب در مصاحبه اراده آن ها برای تغییر است. بنابراین زندانی هایی که واقعا می خواهند تغییر نمایند در اینجا پذیرفته می شوند.

یکی از کارمندان روابط عمومی زندان ادامه می دهد: زندانی ها خودشان منوی غذایشان را انتخاب می نمایند و حتی غذای روزانه شان را می پزند. سالانه حدود 3000 داوطلب در زمینه های گوناگون برای یاری به آموزش، درمان و دیگر امور به سمانگ می آیند. معتقدان مذهبی زیادی هستند که بر اساس باور مذهبی، خود را موظف به خدمت می دانند.

سمانگ با وسعتی در حدود 77 هزار متر مربع، ظرفیت 400 نفر را دارد که رده سنی زندانیان آن بین 22 تا 60 است. همه زندانی ها مرد هستند و 60 درصدشان مجرمان خشونت های اجتماعی.

به گفته مسؤولان زندان خصوصی سمانگ، مصاحبه ای که از زندانیان برای پذیرش می گردد درباره سلامتی و توانایی ارتباط اجتماعی، نوشتن و خواندن است.

کارمند روابط عمومی زندان ادامه می دهد: مذهب و تحصیلات آن ها برای ما اهمیتی ندارد. برای ما اراده آن ها برای عوض شدن مهم است. ما فهرست منتخبان را به وزارت دادگستری می فرستیم و آن ها پس از تایید، زندانی ها را به اینجا منتقل می نمایند.

200 نفر داوطلب به طور ثابت در اینجا خدمت و یاری می نمایند تا زندانی ها مهارت های مختلفی را بیاموزند. کارمند روابط عمومی این اطلاعات را می دهد و به سخنی از بودا که گفته اگه نمی خواهید کار کنید پس نخورید! اشاره می نماید و ادامه می دهد: اینجا کار کردن و آموختن مهارت برای زندگی پس از زندان اهمیت دارد. وقتی کسی دوره حبسش تمام می گردد، مهمانی خداحافظی می گیرم. آن ها واقعا تمایلی به رفتن ندارند و ما گاهی آن ها را به زور بیرون می کنیم!

وی اضافه می نماید: آنقدر برنامه و فعالیت از جمله تدریس زبان، موسیقی، نقاشی، مهارت های فنی، روان درمانی می گذاریم که شخصیتی تازه از آن ها ساخته می گردد. ما شخصیت آن ها را ازشان نمی گیریم و به آن ها احترام می گذاریم. کارمندان زندان نه تنها زندانی ها را به اسم صدا می نمایند، بلکه در سالن با زندانی ها غذای یکسان می خورند. در همه جای ساختمان نور طبیعی داریم. زندانی ها خودشان گروه های کوچکی درست می نمایند و به فعالیت دلخواه مشغول می شوند.

او به یکی از رسم های زندان اشاره می نماید و می گوید: زندانی قبل از شروع دوره محکومیت روی کاغذی می نویسد پس از آزادی چه کار می خواهد انجام دهد بعد با صدای بلند برای همه می خواند و نوشته را

در جایی مخفی می نماید. وقتی دوره محکومیتش تمام شد چک می کنیم ببینیم چقدر رفتارهایش اصلاح شده است.

این مسؤول زندان ادامه می دهد: آن ها در اینجا مهارت هایی به دست می آورند تا بعدا بتوانند پول در بیاورند. یاد میگ یرندکه چطور با مُهر سابقه دار که بر پیشانی شان خورده زندگی نمایند و بر این موضوع غلبه نمایند.

کارمند روابط عمومی تصویرهایی از زندانی های سمانگ را نشان می دهد و می گوید: زندانی حالت پشیمانی را تمرین می نماید. گاهی هنرپیشه های معروف می آیند و به زندانی حالت پشیمانی یاد می دهند. گاهی در فضای باز مهمانی باربکیو می گیرند و عین خانواده در کنار هم خوش می گذرانند. گروهی کیمچی (خوراک نموده ای) درست می نمایند. محصولات دست ساز خود را با حمایت اس کی (SK) می سازند، اس کی برایشان می فروشد و بایت آن دستمزد می گیرند. عده ای در گروه کر شرکت می نمایند. حتی اتاق های جداگانه ای دارند برای ملاقات چهار ساعته و یا حتی یک روزه با خانواده شان. در واقع همسر و فرزندان زندانی به زندان می آیند و در سوییت های مخصوصی یک شبانه روز را با زندانی خود می گذرانند.

او درباره سرنوشت زندانی هایی که از سومانگ می ورند، شرح می دهد: بعد از دوره زندان سه جا هست مثل حمایتگاه که ماهی یک بار می توانند در جلسه آن شرکت نمایند و رابطه شان را با آموزش های اصلاحی حفظ نمایند. حتی وقتی آزاد می شوند و مغازه یا محل کار خود را باز می نمایند، اسم آگاپه را بالای سر در خود می زنند. یعنی اینجا را فراموش نمی نمایند.

پس از این صحبت ها درهای زندان به روی روزنامه نگارانی از مالزی، مغولستان، ویتنام، بحرین و ایران باز می گردد تا از نزدیک آنچه را در سمانگ نخستین زندان خصوصی آسیا می گذرد، از نزدیک بببنند.

گزارش از پونه ندایی